/garden

Μια ιστορία για το «βοτανικό μουσείο» του Εθνικού Κήπου.

Ο Εθνικός Κήπος είναι μια αγαπημένη αγκαλιά της Αθήνας· οι ρυθμοί ανάμεσα στις φυλλωσιές κυλούν διαφορετικά, όταν κάνεις την υπέρβαση ώστε να βρεθείς εκεί. Κάθε φορά που επισκέπτομαι τον Κήπο, υπάρχει ένα σταθερό σημείο που χαιρετώ: το λεγόμενο «βοτανικό μουσείο» του Εθνικού Κήπου, που σήμερα παραμένει δυστυχώς κλειστό. Αποκαλείται επίσης περίπτερο της Βασίλισσας Όλγας και παλαιότερα λειτούργησε ως κατοικία του εκάστοτε διευθυντή του Κήπου.

Πρόκειται για ένα μικρό, διώροφο νεοκλασικό κτίριο που εντάσσεται ήπια στο περιβάλλον του. Διαθέτει ένα εξίσου μικρό πρόπυλο με αέτωμα που στηρίζεται από δωρικούς κίονες. Μάρμαρο και πωρόλιθος τρέχουν στις όψεις του, αλλά χαρακτηριστικά είναι τα κεραμικά πλακίδια που το ντύνουν, ένα ασυνήθιστο στοιχείο που υπενθυμίζει την ξενική προέλευση του νεοκλασικού ρυθμού. Αποδίδεται στον αρχιτέκτονα Σταμάτιο Κλεάνθη. Οικεία του έργα αποτελούν το μέγαρο της Δούκισσας της Πλακεντίας —νυν Βυζαντινό Μουσείο— και η οικία του στην Πλάκα που λειτούργησε ως το πρώτο Πανεπιστήμιο της Αθήνας.

Τι είναι αυτό που κάνει ένα κτίριο όμορφο; Τι είναι εκείνο που αναζητούμε στα χαρακτηριστικά του; Ο κριτικός τέχνης John Ruskin υποστήριζε πως κάθε καλό κτίριο θα πρέπει όχι μόνο να παρέχει καταφύγιο, αλλά να μας μιλάει για όλα εκείνα που θεωρούμε σημαντικά και που χρειάζεται να ανακαλούμε σε τακτική βάση.

Η αρχιτεκτονική ανέκαθεν λειτουργεί σαν ένα κάτοπτρο για την εποχή της και την κοινωνία. Παράλληλα λειτουργεί σαν καθρέπτης της μνήμης του κάθε παρατηρητή. Το είδωλο απέναντί μας, η προσωπική μας αισθητική, αποτελείται από όσα θέλουμε να γίνουμε, και όσα πιστεύουμε πως μας συνθέτουν.

Στο σεμνό εκείνο κτίριο, βλέπω τα ίχνη των ανθρώπων που υπήρξαν ώστε να υπάρξω. Ανακαλώ τις ιστορίες για τον συνονόματο διευθυντή που περπατούσε στους πυκνούς ίσκιους, και εκείνο το παιδί που μεγάλωσε κάτω από τις μουσμουλιές, που δραπέτευε από τους φεγγίτες, σκαρφάλωνε στον φοίνικα και παρατηρούσε τους περαστικούς πάνω από τα κάγκελα. Κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί, ανακαλώ και δημιουργώ νέες μνήμες, φαντάζομαι, θυμάμαι ώστε να υπάρξω.