Η ηχητική σύνθεση έχει σχεδιαστεί για να αναπτύσσεται στο υπόγειο μιας τυπικής ελληνικής πολυκατοικίας, ώστε η μετάδοση του ήχουν να γίνεται μέσα από το εμφανές δίκτυο της κεντρικής θέρμανσης. Ο χώρος της πολυκατοικίας επιλέγεται για την ιδιωτική του φύση, σε αντίθεση με τους χώρους οι οποίοι κατά κανόνα φιλοξενούν ηχητικές εγκαταστάσεις, επομένως αφορά τους κατοίκους των διαμερισμάτων και τους επισκέπτες τους.

Tο έργο απομακρύνεται από τη δημόσια σφαίρα, όμως ο χαρακτήρας του κοινού διατηρείται, παρότι μετατρέπεται σε προνόμιο ιδιωτικής απόλαυσης. Οι ηχητικές πηγές τοποθετούνται σε επαφή με την βάση των σωληνώσεων ώστε το μέσο μετάδοσης του ήχου να γίνει το δίκτυο θέρμανσης. Οι ποιότητα του δικτύου, των σωληνών και των σωμάτων θέρμανσης που λειτουργούν ως ηχεία, μεταφέρουν στον ήχο ποιότητες μοναδικές για κάθε χώρο και θέση μέσα στο κτίριο.

Το πρωταρχικό ακουστικό υλικό αποτελείται από καλέσματα της φώκιας Γουέντελ (Leptonychotes weddellii). Τα θαλάσσια θηλαστικά εν γένει, επικοινωνούν σε ηχητικές συχνότητες οι οποίες έχουν την δυνατότητα να μεταδίδονται μέσω του νερού σε πολύ μεγάλες αποστάσεις, κάτι που μπορεί να έχει ανάλογο στις μετάδοση μέσω των σωληνώσεων. Πρόκειται ακόμα, για ήχους που δεν έχουν όμοιο στο ηχητικά μολυνσμένο αστικό περιβάλλον και επομένως παραμένουν διακριτοί.